Hoeckse woensdag
Ondanks dat het donker was toen we vanochtend wakker werden in het weidse van het Hoeckse was het toch een mooie dag waar we aan begonnen. En hoe lichter het werd hoe meer ik me verbaasde over wat er vandaag allemaal aan mij voorbij trok. Ik hoefde daarom niet lang te wachten op de zon en alles wat daarmee leek samen te vallen. Het gezang van de vogels in de tuinen en de warmte die we ons zo goed mogelijk lieten bevallen. De korte pauze tussen de middag leek maar niet tot een einde te komen terwijl we wegdroomde in de zon. Toch was deze allang voorbij tegen de tijd dat we weer bij de positieven waren. Niet dat iemand het had gemerkt want iedereen leek te zijn weg gedroomd in het weidse van het Hoeckse. Waar we nu toch echt afscheid zouden moeten nemen van een oude liefde de zon. Diezelfde zon die ons de afgelopen zomer soms even liet wachten voor hij weer tevoorschijn kwam. Maar nu de dagen korter lijken te worden steeds vaker tevoorschijn komt en dat kunnen we het beste als bonus zien. Niet dat we in het Hoeckse nu echte zon junkies zijn is eigenlijk ook niet waar want de meeste werken tijdens de zomer vroeger om meer werk te verzetten. En niet om de zon te mijden ook al wordt er vaak gezegd dat we allen in de vroege morgen en late middag in de zon zouden moeten zijn. Het Hoeckse heeft door de eeuwen heen nu eenmaal een bepaald patroon opgebouwd en de gewoonte mensen die we zijn volgen dit patroon nog steeds. Het is namelijk een geode gewoonte in het Hoeckse goede dingen niet weg te gooien voor ze helemaal versleten zijn. Een wijsheid die ons tot op heden niet echt veel slapeloze nachten in het Hoeckse heeft bezorgd.