Hoeckse vrijdag
Werd ik van morgen uitgeleide gedaan door een ambulance en de hele dag lijkt het wel spits uur wat betreft het aantal ritten vanuit het Hoeckse. Het Hoeckse lijkt op sommige momenten wel blauw te kleuren terwijl er zich alleen maar grijze wolken samen pakken boven het eiland. Dat is nu de vooruitgang zou je dan kunnen denken maar is dit zo. Binnen het Hoeckse wonen er inmiddels meer ouderen dan jongeren al zijn deze aantallen in beweging. Maar vooral onder de groep oudere is er weinig aandacht van buiten waardoor deze groep overal buiten lijkt te vallen. Hierdoor lijkt er soms geen einde aan de dagen te komen in het Hoeckse. En kan het voorkomen dat mensen soms een dag of langer in de gang liggen na een val of beroerte. Ook het feit dat de buren inmiddels niet eens allemaal een sleutel hebben van hun directe buren doet zich meer en meer voor. Het Hoeckse lijkt mee te liften op de trend van vervreemding die zich al jaren in de steden voordoet. En als er dan een lichtpuntje is, dat er een einde aan dit alles komt weten de medici dit soms ongewild te verlengen. Waardoor het leven in het weidse van het Hoeckse een eenzame lange tijd wordt. En het meeste van deze tijd breng je dan ook nog door met kijken in het oneindige zonder te weten waar dat stopt. Zelf als je dan eens bezoek ontvangt is het moeilijk om een gesprek te voeren omdat je dat niet meer gewent bent. Want de gespreken in eenzaamheid vinden meestal plaats in je hoofd tijdens het herbeleven van herinneringen. En daar komen nu eenmaal geen stembanden aan te pas waardoor het iedere keer weer op opnieuw leren praten lijkt. Iets wat gepaard gaat met horten en stoten wat dan wordt gezien als aftakeling. En dat resulteert dan weer in langere periode tussen de bezoeken in het weidse van het Hoeckse.