Hoeckse dinsdag
Brengt behalve onbestendige weer een half uurtje meer licht weinig in het weidse van het Hoeckse. Eigenlijk lijkt het wel of we ons hart vast houden voor wat gaat komen in het Hoeckse de komende dagen. Wat we weten van het weekeinde dat het met een knip van de vingers kan veranderen. En dat we nooit zeker zijn en dus eigenlijk niet weten wat we hebben zonder dat het zomaar kan verdwijnen. Het verdwijnen van dingen in het weidse wordt dan wel gezien als vrijheid maar het meer dan alleen vrijheid. Ook het verlies van dingen betekend soms voor mensen vrijheid terwijl er toch iets voor verloren ging. Zo verliezen we elke dag wel iets in het weidse van het Hoeckse zonder dat we daar bij stilstaan. Omdat we het gewoon niet lijken te missen maar is dat wel zo en voelen we dan geen verlies. Verlies is een begrip wat we nu eenmaal moeilijk een plaatse kunnen geven en dat behoeft dus tijd. En alles lijkt dus te helen met tijd maar dat is nu net iets waar we niet genoeg van lijken te hebben. Want eenmaal een bepaalde leeftijd bereikt dan lijkt de tijd niet alleen korter te worden maar ook schaarser. Tijd verandert dus in de loop van de tijd in een kleinood waarvan bekend is dat het op raakt. Iets wat als je jong bent oneindig lijkt te zijn slaat dat later om in een te kort. En dat lijdt tot een angst dat je niet alles meer kan volbrengen voor je tijd op is of je tijd wordt bekort. En toch lijkt er aan het einde van je tijd een berusting die ervoor zorg dat je plannen kan loslaten. Maar toch het idee hebt dat je eigenlijk alles wel hebt gedaan wat op je pad kwam in het Hoeckse.