Hoeckse donderdag
Is wakker worden met het idee dat je nog wel even kan want er zit geen ijs op de ruiten in het Hoeckse dus we hoeven niet te krabben. Maar goed dat de wekker je gewoon uit het bed haalt anders zou je blijven liggen. En dat ik niet de enige ben die er zo over dacht blijkt onderweg waar buiten mijzelf weinig mensen onderweg zijn in het Hoeckse. Wat betekend dat ik extra vroeg op het werk ben en dus ook gelijk aan de gang kan. Zonder eerst de verhalen te hoeven aan horen over de gebeurtenissen van gisterenavond. Niet dat ik tegen het einde van de week de apathie niet meer kan opbrengen maar soms wil je wel eens een rustpuntje pakken. Zodat je weer kan genieten van de dingen om je heen zonder te veel prikkelingen van buitenaf. Op zulke momenten zijn de verschillen tussen werken in het Hoeckse en daarbuiten even niet belangrijk. En wil je maar een ding je een voelen met het weidse en de rust die je er kunt ervaren. Ook al heb je natuurlijk je normale verplichtingen die dat soms in de weg staan en je agenda bepaald nu eenmaal ook in het Hoeckse je leven. Waar we vroeger alleen op pad moesten als er geen eten meer was moeten we nu elke dag op pad. Omdat we behalve voor ons zelf ook de borden van veel mensen om ons heen moeten vullen in het Hoeckse. Deze mensen kunnen zelf niet heel veel verzamelen omdat het nu eenmaal niet iets is wat ze zelf graag doen. Maar intussen bepalen zij wel wanneer we vrij zijn of op pad kunnen in het Hoeckse. Waar we dan ook nog een gedeelte van onze noeste arbeid moeten achter laten om daar hun kinderen mee te voeden. Soms zou je wel de vrijheid van het Hoeckse willen pakken en je nergens iets van aan willen te trekken.