Hoeckse zondag
En ondanks dat we op deze rustdag gewoon op bed kunnen blijven liggen lijkt onze blik toch op buiten gericht in het Hoeckse. Want alles is onzeker en we weten niet hoelang we nog mogen gaan en staan waar we willen in het Hoeckse. Wat steeds meer weg krijgt van een leeg en weids landschap waarin de bewoners van het Hoeckse gevangen zitten. Gevangen in een onmetelijk grote ruimte die beperkt wordt op de vierkante meters van de huizen en tuinen van het Hoeckse. Het roept de vraag op waarom we steeds kleiner zijn gaan bouwen in het Hoeckse een beperking in bewegingsruimte. Een beperking die tot begin van dit jaar niet echt opviel in het Hoeckse maar ons nu lijkt op te breken in het Hoeckse. Dat zelfde Hoeckse liet vandaag ook zien dat sommige mensen zich boven de rest voelde en samen kwam in een groep groter dan dertig. Daarmee werd het risico gelopen dat er ook in het Hoeckse nog meer besmettingen komen door on oplettendheid. Het is mij nog steeds onduidelijk welk groter goed zijn torn zou richten op iedereen in het Hoeckse. Echter niet langs de deuren zou gaan van hen die vandaag samen kwamen in grote groepen in het Hoeckse. Zeker als je weet dat juist het samenkomen in grote groepen zorgt voor de tweede golf waar we nu in zitten in het Hoeckse. Dat een samenkomen ook mensen kan treffen die niet op de samenkomst waren lijkt geen invloed te hebben in het Hoeckse. Hiermee wordt eens te meer duidelijk dat het samenleven geen prioriteit meer is in het Hoeckse. En gaan steeds meer voor het eigenbelang en schaden daarmee soms ook andere belangen in het Hoeckse. Echter dat je alleen deze ziekte niet kan overwinnen wordt dan soms wel eens vergeten in het Hoeckse. Een ding staat namelijk als een paal bovenwater een getroffen heb je hulp nodig om te genezen in het Hoeckse.