Hoeckse donderdag
Oké na gisteren weten we ons vandaag geen houding te geven in het Hoeckse want het is niet alleen grijs. Nee behalve grijs regent het ook nog als we onze ogen open doen deze vroege grijze morgen in het Hoeckse. Iets wat schijnbaar bij het seizoen hoort maar zeker niet op applaus kan rekenen van de meeste inwoners van het Hoeckse. Op dagen als vandaag twijfel ik best wel eens of er ook nog een wereld is met kleur buiten het Hoeckse. Of zijn we gewoon niet instaat om kleur te zien in een grijze dag in het Hoeckse er zijn zoveel tinten grijs. Eigenlijk zouden we ook grijs als een kleur moeten zien wel eentje die je graag zou gebruiken als grondverf dan wel in het Hoeckse. Maar dat versterk ons vertrouwen in de positieve invloed van kleuren op ons leven ook niet echt in het Hoeckse. En zeker nu we niet lijken te ontkomen aan weer nieuwe maatregelen in onze pandemie in het Hoeckse. Worden we aan het denken gezet en evalueren we onze reizen naar verre buitenlanden in het Hoeckse. Want behalve herinneringen hebben we ook het virus wat aan de basis van deze pandemie ligt ook meegebracht naar het Hoeckse. Daarbij hebben we of zijn we te lichtzinnig omgegaan met de risico’s die we namen in een ver buitenland voor het Hoeckse. Nu twee jaar verder lijken we er ook niet van te hebben geleerd en verlangen we weer naar oorden hier ver vandaan weg uit het Hoeckse. Weg naar een tropisch land met virussen en infecties die we nog nooit het gezien in het Hoeckse. Sommige reizen mee terug in ons lichaam en anderen in een souvenir uit een ver buitenland naar het Hoeckse. Hoe dan ook we weten niet wat we mee terug nemen uit die verre landen die ons leven een of twee weekjes kleur geven in een jaar in het Hoeckse.