Hoeckse donderdag
En vanmorgen leek het even of we geen zin meer hadden om uit ons bed te komen en naar ons werk te gaan in het weidse van het Hoeckse. Maar al gauw was er dan toch het plichtsbesef dat werken er nu eenmaal bij hoort. Zeker als je in het Hoeckse woont waar werken synoniem staat met ademen en het niet werken wordt gezien als een ongemak. Dat terwijl ook het werk inmiddels niet meer voor het opscheppen ligt en er ook buiten het eiland wordt gewerkt. Zeker nu er steeds meer wordt gekeken naar woningen van mensen van buiten in het Hoeckse Zal het aantal mensen dat niet op het eiland alleen maar stijgen. Iets wat menig werkgever in het Hoeckse ziet als een virus dat zich meester maakt van het Hoeckse. Want door deze arbeidsimmigranten zal het bewustzijn van de Hoeckse werknemers stijgen. Waardoor ook de Hoeckse werkgevers zullen moeten gaan betalen naar rato van de salarissen van buiten het Hoeckse. Iets wat in het Hoeckse soms wordt gezien als vloeken voor eigen parochie en niet wenselijk. Want tot op heden was het verwijzen naar verdiensten van mensen buiten het Hoeckse een niet gewenste uithing van ongenoegen. Want de meeste bazen kijken naar kosten voor personeel als onnodige verplichtingen ten opzichte van het te leveren product. Zeker nu steeds meer oude bedrijven gaan twijfelen aan hun toegevoegde waarde in het Hoeckse. Waar steeds meer wordt gekeken naar zelfvoorzienigheid met eigen energie en voedsel uit eigen tuin. Zodat er geen druk meer is om dingen van buiten het Hoeckse te laten komen omdat we inmiddels zelfs al zelfvoorzienend zijn. Nu zal het nog wel een aantal jaren duren maar vanaf 2025 zullen we steeds meer zelfvoorzienend zijn. En veel minder afhankelijk van dingen van buiten voor ons dagelijks leven in het weidse van het Hoeckse.