Hoeckse dinsdag
En het is droog als we uit bed stappen deze morgen in het Hoeckse waar we weer een nieuwe werkdag voor ons hebben. Op een of andere manier is dat nu al een soort sleur aan het worden in het Hoeckse elke dag weer hetzelfde. Maar toch lijken we ons daar weer overheen te kunnen zetten en gewoon te gaan in het Hoeckse. Dat gaan lijkt dus in onze genen te zitten en dat is iets waar we niets meer aan kunnen doen. Maar soms heel soms is dat doen wel een beetje belastend omdat we eigenlijk iets anders zouden willen doen in het Hoeckse. Dan is het doen zo belasten en dwingend dat we ons er aan overgeven in het Hoeckse. Maar goed er zijn ook dagen die een minder zwart randje hebben in het Hoeckse. Op die dagen vieren we dan het leven en is er geen opgave te groot in het Hoeckse. Alleen in de dagen voorlopend op het voorjaar hebben we soms een dag of een week in het Hoeckse waarop we niets zouden willen. En dan is dat gaan een belasting die we net even niet kunnen plaatsen in het Hoeckse. Want ons verlangen naar iets nieuws hoort nu eenmaal niet bij dat gaan in het Hoeckse. Omdat we bij nieuwe dingen nu eenmaal eerst een ritueel opvoeren om dingen op ons vizier te krijgen. Het Hoeckse is in deze dingen niet veel anders dan de andere delen van het land om ons heen. Of is het nieuwe wat we de afgelopen weken hebben kunnen zien veranderen in het water om ons heen. Want sedert de sluizen open staan verandert er dagelijks in het water om ons heen. De kleur en de samenstelling lijkt per uur te veranderen door of onder invloed van de open sluizen. Die het Hoeckse langzaam maar zeker weer blootstellen aan de elementen vanuit de zee.