Hoeckse donderdag
Lijkt er een te zijn als vele in het Hoeckse tot er op verschillen plekken binnen het Hoeckse steeds weer andere fenomenen gebeuren. Hierdoor kan je op de ene plek binnen een paar seconden tot op het bot nat regenen. Terwijl ergens anders de takken van de bomen waaien en het Hoeckse zich van zijn onstuimige kant laat zien. Maar nergens in het Hoeckse lijkt het zo te zijn als ergens anders wat het weidse lijkt te benadrukken. Het gevoel van vrijheid en niet gebonden zijn aan een plek of landschap onmetelijke zin in het leven. Dat leven heeft vandaag dan wel veel weg van een achtbaan maar eentje die je alleen of met meerderen kan betreden. Maar alles om je heen lijkt tijdens de rit steeds meer van het ruwe en ongetemde lost te laten. Waardoor je zelf niet lang kan achter blijven en alles laat gaan al was het maar voor de ervaring. Wat dan ook betekend dat deze rit je angsten en remmingen door elkaar schut. Waardoor er aan het einde van de rit een nieuwe manier van ervaren is die je nog meer kan laten genieten. Zodat het leven in het weidse van het Hoeckse weer een nieuwe impuls krijg die het weer spannend en onverwachts maakt. Met deze wetenschap kan je niet anders dan houden van wat het Hoeckse je voor de voeten werpt gedurende de rit. Zonder concessies te doen het leven in het Hoeckse proeven met de voor en tegens door elkaar heen. Zoek het beste lijkt het Hoeckse ons te willen vertellen zonder ons de weg er naartoe te willen onthullen. Want als we zelf opzoek gaan in het weidse van het Hoeckse zullen we voor menig verrassing komen staan zonder dat we ons daar bewust van zijn. En zo leren van het Hoeckse zonder dat het als leren aanvoelt op onze tochten door het weidse. Waar de meeste van ons nog geen derde van hebben gezien, simpel door de grootsheid die we daarvoor moeten doorkruisen. Eenmaal een aanzet gezet is er daarom geen weg terug omdat het begin zich oplost in het weidse van het Hoeckse.