Hoeckse donderdag
Worden we deze dag nog wel op ons werk verwacht na de wedstrijd op tv van gisteren avond die zorgde voor een zegen in 020. Iets waar we eigenlijk een beetje niet op hadden gehoopt omdat we het immers jaren zullen moeten aanhoren. Daarbij komt dat sommige mensen met een gouden pollepel worden geboren en waar daarna alles van zelf lijkt te lopen. Terwijl ander hard moeten werken om dingen voor elkaar te krijgen en dan lukt dat ook wel eens niet. Maar buiten het Hoeckse gelden schijnbaar andere regels die zorgen niet voor beloning naar werken. Iets wat bijna een reden zijn om misschien dan toch eens buiten te gaan kijken. Niet dat we geen garanties hebben in het Hoeckse maar hier werken we altijd hard ook zonder de daarbij behorende beloning. Omdat we vinden dat hard werken nog nooit iemand kwaad heeft gedaan in het Hoeckse. Alleen zijn er ook momenten waarop je wel eens denk dat het ook anders kan of mag. En dan is een wedstrijd zoals gisteren soms een katalysator die zorgt dat we met onze neus p de feiten worden gedrukt. Het soms heel oude hij en zij zorgt dan dat we nadenken over het werk wat we anders zonder nadenken uitvoeren. Als een tandrad wat blijft draaien en zorgt dat alles loopt zoals het hoort te lopen zonder onderbreking in het Hoeckse. Dat zelfde Hoeckse is behalve een goed geoliede machine ook een weidse vlakte waar de vrijheid geen grenzen lijkt te hebben. Maar wat is vrijheid als het nooit even meezit en je altijd moet vechten om weer vooruit te komen. Of waar je altijd op je hoede moet zijn voor de elementen om je voeten droog te houden. Waar is dan de onbezorgdheid die komt met de vrijheid die we kunnen ervaren in het Hoeckse. Die vrijheid zit in ons allemaal maar soms heel soms zijn we haar kwijt in het weidse van het Hoeckse.