Hoeckse donderdag
En langzaam lijken we te wennen aan het vroeger opstaan in het Hoeckse waardoor het niet meer voelt als een verplichting. Dit in een tijd waarin we meer plichten lijken te hebben dan ooit en dat omdat er een virus is in het Hoeckse. Een virus waarvan we dachten dat het zo weer weg zou zijn we gaven het zelfs de naam van een biertje in het Hoeckse. Terwijl we nu inmiddels bidden of het virus onze deur wil overslaan een beetje egoïstisch in het Hoeckse. Maar de verhalen over hoe het virus kan toeslaan doet ons meer denken aan onszelf dan aan een ander. Zeker als blijkt dat het in een keer one levens verwachting met jaren naar beneden brengt in het Hoeckse. Of dat dan ook weer betekend dat we iets eerder met pensioen kunnen gaan is een vraag waarop nu geen antwoord is in het Hoeckse. Al weten we dat als je eenmaal iets inlevert als burgerij de kans dat je het ooit terug krijgt nihil is in het Hoeckse. Want ondanks alle beloften dat het slecht tijdelijk is blijken we er meestal niet vanaf te komen in het Hoeckse. Dus nemen we ons verlies, mokken een beetje en gaan gewoon weer verder of er niets aan de hand is in het Hoeckse. Waar we nu eenmaal wel tegen een stootje kunnen en gewent zijn dat we altijd harder en langer moeten werken. Het Hoeckse is nu eenmaal altijd hard voor zijn inwoners maar geeft er altijd veel voor terug. Zodat we het vol kunnen houden met het weidse om ons heen als een wollen deken in het Hoeckse. Zodat we zelfs in bare tijden de warmte kunnen voelen die het Hoeckse ons geeft gedurende dag. En ook tijdens de nachten in het Hoeckse wanneer het soms best erg koud kan zijn met vorst aan de grond.