Hoeckse donderdag
Is weer een nieuwe dag in het Hoeckse maar zo voelt het inmiddels niet meer want alle botten in mijn lijf doen zeer. Iets wat niet komt door een aanrijding met een wildzwijn in het weidse landschap van het Hoeckse maar iets anders. Maar wat dat iets anders dan precies weer is lijkt op zijn minst onduidelijk en dus blijven we ermee lopen in het Hoeckse. Gelukkig is bewegen de enige manier om het vervetten van onze organen tegen te gaan in het Hoeckse. Het enige nadeel lijkt dat we elk pijntje weer voelen ook al waren ze al jaren weg waren in het Hoeckse. En ook al is er nog geen sprake van opgeven zitten we wel op een kantelpunt in het hele meer bewegen dingetje in het Hoeckse. Zeker nu we overdag sowieso meer aan het werk zijn en bewegen meer en meer een onderdeel van de dag is in het Hoeckse. Als we dit nog even net iets langer vast weten te houden zouden de kwaaltjes en de pijntje vanzelf moeten verdwijnen in het Hoeckse. En al is dat nu moeilijk voor te stellen we zijn wel meer door een diep dal gegaan in het Hoeckse om weer op de berg te eindigen. Die berg is nu een metafoor voor de obstakels die we iedere dag weer zijn voor dat we weer aan het bewegen zijn geslagen in het Hoeckse. Want voor we op gang zijn is er eerst een periode van tegenzin die we door moeten zien te komen in het Hoeckse. Als we daar dan eenmaal door zijn gekomen zijn er de lichamelijke kwaaltjes die lijken op te spelen in het Hoeckse. Zoals het gevoel dat alles onder de knie niet meer wil functioneren wat het bewegen onmogelijk maak in het Hoeckse. Als we dan toch doorzetten blijkt het allemaal best mee te vallen en blijft de boel toch functioneren in het Hoeckse.