Hoeckse donderdag
Ben ik reeds vroeg uit de veren als ik het buiten in een tiental minuten vrieskoud zie worden voor mijn ogen bevriezen de autoruiten. En het Hoeckse wordt langzaam wit en glad iets wat best een schouwspel is maar waarvan de gevlogen even later worden ondervonden. De ramen van de auto moeten worden geschrapt en de stoep en de weg zijn verandert in een glad oppervlak. Al glijdend rond de auto weet ik de ruiten toch weer ijsvrij te krijgen maar voor de weg gelden andere waarden. Dus met enige voorzichtigheid het weidse van het Hoeckse in en met een slakkengang naar het werk. Daar ook nog even de betonnen trap en het fietspad mijden en door het gras naar de voordeur. Om even later kijken over het weidse van het Hoeckse achter het bureau plaats te nemen. Met een behaaglijke temperatuur en een warme bak koffie even weer de spanning van je af laten glijden. Om daarna getuigen te zijn van de minder fortuinlijke die het Hoeckse toch niet helemaal goed in weten te schatten. Maar tegen half tien lijkt alles weer bij het oude en is de gladheid het Hoeckse weer uit getrokken. Om plaats te maken voor zachter weer en zelfs in de namiddag een heerlijk zonnetje wat in de serre voor een menigte van zon aanbidders zorgt. En ook al is de zon niet lang weg geweest uit het weidse van het Hoeckse de zonstralen geven je ook nu al weer een warm gevoel. Sommige zie je gewoon weer een beetje opfleuren en zij raken hun grauwe huidcomplex in een half uurtje bijna kwijt. In de ogen van de mensen zie je alweer een vonkel verschijnen nu de zon shijnt over de landerijen van het Hoeckse. En ook al is de tijd in de zon kort je komt toch weer helemaal opgeladen en energiek terug op je werkplek.