Hoeckse maandag
En er niets vervelender dan op de eerste dag van de week erachter te komen dat een uurtje eerder soms net een uurtje te veel is in het Hoeckse. Waar menigeen zich toch afvroeg of de werkelijkheid zo anders kan zijn dan de voorstelling die we er van maken. Vandaag leek het even of alles om ons heen bleef stilstaan terwijl het doorkruiste met de auto. Maar het Hoeckse is zo weids dat we op somige momenten dachten dat er geen einde aan kwam. Gelukkig hebben we de route al zo vaak afgelegd dat we ook blindelings van a naar b kunnen in het Hoeckse. Zo ook deze morgen waarin de oogleden zwaarder leken door kratjes bier en slecht rammelend opengaan. En zich eerder sluiten dan dat we kunnen zien of het stoplicht voor ons al weer op groen staat. Gelukkig zijn er andere die achterop komen die zo vriendelijk zijn om dit kenbaar te maken. Waarna we ons weer in beweging zetten richting het werk door het Hoeckse. Een weg die niet alleen veel langer lijkt maar ook meer tijd opslokt dan die we er eigenlijk voor hebben ingedeeld. Maar het Hoeckse lijkt het ons te vergeven en brengt ons vanmorgen weer veilig op onze bestemming. Waar we verder niet meer stilstaan bij de langere weg die we hebben afgelegd door het Hoeckse. Maar waar we wel die hele voelen hoe een uurtje eerder ons gestel weet te beïnvloeden zonder dat we er iets aan kunnen doen. Daarbij worden we gewaarschuwd dat de dieren om ons heen een week nodig hebben om zich op deze nieuwe situatie in te stellen. Terwijl van ons verwacht wordt dat we de volgende dag fris en fruitig op ons werk zijn en ons volledig kunnen richten op het werk dat voor ons ligt. En zo een bijdrage leveren aan het bestaan in het weidse van het Hoeckse.