Hoeckse maandag
Is dan wel een opmaat naar beter door een klein beetje slaap te kort door wat activiteiten tijdens het weekeinde in het Hoeckse merk ik er weinig van. Gelukkig is dit slechts de eerste dag van de nieuwe werkweek en dan ziet men nog dingen door de vingers. Al moest ik vanmorgen welk tellen of ik alle vingers nog had en dat na een korte nacht in het Hoeckse. Waar alles eigenlijk hetzelfde eruit zag als gisteren maar anders dan vorige week, maand of jaar. En op een af andere manier lijkt dat zich te herhalen in het Hoeckse waardoor niets is wat het lijkt. Zo kan een dag niet alleen verschillen door de dag in de week of de maand. Maar ook het jaar waarin de dag zich openbaart is eigenlijk nooit hetzelfde in het Hoeckse. Waar soms hele dagen wegvallen zonder dat we ze bewust hebben meegemaakt meestal hangt dit samen met een dorpsfeest. Een andere keer is het gewoon het weer of gelegenheid die zorgen voor de juiste parameters. Maar een ding is zeker zulke momenten lijken zonder enige opgave van reden, uit onze herinnering te zijn verdwenen. Deze gaten worden wel weer gevuld door andere herinneringen maar er lijkt toch een gemis te zijn voor wat eens was. Een soort nostalgie naar dingen die je niet bewust hebt meegemaakt maar waarvan anderen dan weer wel herinneringen hebben. Gelukkig zorgt het weidse van het Hoecke ervoor dat we daar niet te lang bij blijven stilstaan. En zolang er geen collectief geheugen is, worden wij er zelf naar verloop van tijd ook niet meer mee geconfronteerd. Zo lijken deze herinneringen zich dan ook optelossen in de geheugens van anderen die zich niets meer herinneren. Zo blijkt dat ook het weidse toeslaat in het collectief geheugen van een ieder, zonder dat we er ons maar iets herinneren. Waardoor het Hoeckse zijn weidse en vrije karakter behoudt zonder dat we ons vereenzamen en afkeren van de rest.