Hoeckse vrijdag
Is een dag van gedenken in het Hoeckse al weten sommige niet echt wat er te gedenken is en waarom het een gedenkwaardige dag is. Daarbij komt dat er op deze laatste werkdag ook nog een twee minuten moet worden stilgestaan zonder een woord te wisselen. Net er zoveel te vertellen is aan het einde van de werkweek in het Hoeckse. Maar die drang om te vertellen wat men mee heeft gemaakt en het delen van ervaringen was nu net ook de drang van hen die hun leven gaven. Zij gaven hun leven voor onze vrijheid en konden dit niet meer met ons delen of er deelgenoot van zijn in het Hoeckse. En werden dus weggenomen uit het leven en landschap waar ze zoveel van hielden en voor wilden strijden. Uiteindelijk hebben wij de vruchten kunnen plukken van de vrijheid die zij voor ons hebben gezaaid. Niet dat ze waarschijnlijk erg bezig waren met de vrijheid want het ging hen meer om het onrecht dat hen werd aangedaan. Want alles was in de jaren van bezetting in het Hoeckse anders minder wijds en bekrompen. Daardoor zorgde het gevoel dat hen onrecht werd aangedaan dat er verzet werd geboden tegen dit onrecht in het Hoeckse. Al dan niet bewust heeft dit verzet er uiteindelijk toe bijgedragen dat wij nu in het weidse van het Hoeckse in vrijheid kunnen leven. Om daar dan 120 seconden aan vrijheid voor op te geven is een kleine opgave met een grote impact. Daarom staan we vanavond 2 minuten stil en doen en moeten we even niets in het Hoeckse voor hen die hun leven gaven voor onze vrijheid. En die vrijheid vieren we dan morgen voor onszelf en voor hen die er zo naar verlangde echter nooit hebben mogen ervaren. Omdat we in het Hoeckse nooit mogen vergeten dat vrijheid niet altijd zonder en meer kan worden genoten.