Hoeckse vrijdag
Vanmorgen dan toch weer op tijd uit bed weten te komen in het Hoeckse en dat voelt toch beter dan te laat zijn. Eenmaal door het ritueel van douchen en ontbijten heen rustig naar de auto en op weg door het weidse van het Hoeckse. Om op het einde van de straat te gaan twijfelen of ik de deur wel heb dicht gedaan toen ik deze achter mij dicht trok drie minuten geleden. Waarna een tweestrijd ontstaat tussen wel en niet die uiteindelijk in het voordeel van wel uitvalt. Waardoor ik mijn weg naar het werk blijf vervolgen en niet terug ga om te controleren of dit wel zo is. Immers in het Hoeckse zouden we in principe de deur open kunnen laten staat zonder ons zorgen te maken. Naïef of misschien een vurig verlangen naar alles wat vroeger was en we van huis konden zonder af te sluiten. Je kon zelf een week van huis zonder dat er maar iemand aan je spullen had gezeten ook al had je natuurlijk maar weinig. Dezer dagen kan je de deur wel open laten maar de kans dat je minder hebt als je thuiskomt is dan wel erg groot in het Hoeckse. Waar inmiddels de nieuwsgierige buurvrouw wordt vervangen door een WhatsApp groep. Waarin alles voorbij lijkt te komen ook de frustraties over dingen die er eigenlijk niet in thuis horen. Ja de kans dat je zachtjes of stiekem laat thuis kan komen is tegenwoordig zeer klein. Je word wel altijd ergens geregistreerd of gezien alsof mensen niet meer slapen in het Hoeckse. En er op uit zijn om je het leven zuur te maken alsof je gevangen zit in een gouden kooi en slechts mag fladderen. Het Hoeckse lijkt op deze manier wel veel van zijn vrijheid in te leveren om zo weer een beetje geborgenheid terug te doen keren.