Hoeckse vrijdag
En als we dan de gordijnen open doen deze morgen is het weer een extra droge dag in het Hoeckse waar we ons geluk niet op kunnen. Want ook dit weekeinde ziet het er weer goed uit wat weer betreft ten minste. Omdat we dit weekeinde vroeg uit bed moeten voor de formule een en we de uitslag niet willen weten voor we de wedstrijd hebben gezien. Wat bij een vroege wedstrijd best moeilijk is als ieder radio station perse de uitslag wil melden. Terwijl ik had bedacht dat ik de in de namiddag wilde kijken zonder enige afleiding om me heen. Even een paar uurtje zonder dat er iemand is die wat vraagt of wil weten. Gewoon een moment helemaal voor mezelf in het weidse van het Hoeckse zonder dat ik wat moet. Geen druk en prestatiestress geen gedongen afspraak omdat het nu eenmaal zo hoort op zondag. En dan blijkt, dat zulke momenten best zeldzaam zijn en op een hand te tellen, ruwe diamantjes die je bijna niet vindt. Want de momenten die je echt alleen bent in het Hoeckse zijn alleen de momenten voor je geboorte en na je dat je bent overleden. De beide momenten dat je ook het weidse van het Hoeckse ervaart als een iets wat je eerder niet had om mocht houden. En soms heel soms zijn er mensen waarvoor het weidse te groot en te oneindig is, waardoor ze ervoor kiezen om het Hoeckse te laten gaan. Op zulke momenten wil je dan juist niet alleen zijn, op zulke momenten zijn we gewoon te weinig samen. Want op die momenten lijken we ons te verliezen in het weidse en lijkt het Hoeckse onmetelijk groot. De vrijheid die een ervaart, is dan opeens heel anders dan de vrijheid ik ervaar in het Hoeckse. Waar sommige zich soms zo alleen voelen dat ze het Hoeckse verruilen voor een nog grotere vrijheid.