Hoeckse vrijdag
Is wakker worden in de hoop dat er een zonnetje aan de hemel staat omdat ze ons dat hadden voorspeld begin van de week in het Hoeckse. Maar vanmorgen was het vergeef zoeken naar de zon die zich alleen tijdens de middagpauze liet zien in het Hoeckse. Waar het wel gelijk veel beter toeven was toen de zon eenmaal scheen over het weidse. Datzelfde weidse wat er toch weer anders uitziet na een buitje regen en wat dagen rust om bij te komen. Soms lijkt het dus wel of het land om ons heen het juiste voorbeeld wil geven en ons wil behoeden voor te veel. Zeker als het te veel is in te weinig tijd iets wat we achteraf altijd weer begrijpen in het Hoeckse. Waarna er een periode van hersteld volgt waarin we dingen weer in perspectief weten te krijgen. Iets wat we eigenlijk gewoon in zouden moeten bouwen in onze routine in de manier dat we dingen doen. Zo zijn moeilijke dingen ineens stukken minder moeilijk in het Hoeckse als we de context waarin we ze doen veranderen. Zo kan hard, vervelend en eentonig opeens een andere inhoud krijgen door van locatie te wisselen. Iets waarvoor er in het weidse van het Hoeckse genoeg plaats is maar waar we te weinig gebruik van maken. Zo worden ideeën misschien eerder plannen als we ze hebben tijdens een wandeling door het Hoeckse. En zijn we minder eenzaam als we uitkijken over het water rondom het Hoeckse die de oneindigheid van dingen kan weergeven. Maar hoe dan ook door het naar buiten brengen van dingen lijkt er een transpiratie op te treden die als bevrijdend kan worden ervaren. Alleen lijken we het idee nog niet massaal te omarmen in het Hoeckse, misschien een beetje koud water vrees. Omdat we niet als te zweverig willen overkomen in het weidse van het Hoeckse.