Hoeckse vrijdag
Is wakker worden in het Hoeckse en het gevoel hebben dat er dingen zijn verandert zonder dat we ons daar bewust van zijn. En die dingen hebben dan niets te maken met het feit dat we nu dan officieel richting de lente gaan in het Hoeckse. Iets waar we ons niet meer mee bezig houden in het Hoeckse, waar we nu een week van sociale isolatie op hebben zitten. Alleen beginnen we ons inmiddels wel zorgen te maken over de lengte van onze isolatie in het Hoeckse. Want alles is natuurlijk om ons virus vrij te houden in het Hoeckse, maar hoe lang houden we dat vol. Volhouden is iets waar we inmiddels na een week sociale isolatie aan gaan twijfelen in het Hoeckse. Niet dat het inmiddels voelt als een gevangenis in het Hoeckse, en toch lijkt een stukje vrijheid te zijn verdwenen. En dat terwijl alles om ons heen schreeuwt over het weidse en de vrijheid die we daar ervaren door de eindeloosheid van het landschap. Zou dan de sociale isolatie waar we ons in bevinden langer kunnen duren dan ons werd voorgeschoteld in het Hoeckse. Of hebben we zelf een tijdbestek aan onze sociale isolatie gegeven in het Hoeckse zonder dat daar reden toe was. Immers sociale isolatie heeft soms geen begin en einde en lijkt te duren tot iemand zich los maakt uit het isolement. In het Hoeckse hebben we eigenlijk altijd een lijntje naar buiten gehad en hierdoor maakt een isolement indruk. Isolement betekend namelijk dat we worden geacht op een en dezelfde plek te blijven in het Hoeckse. Dit terwijl we er normaal op uitgaan in het Hoeckse waar het weidse landschap zorgt dat we kunnen verdwalen in de vrijheid die we voelen. Nu worden we geacht ons te beperken tot de vier muren waarachter de vrijheid van het Hoeckse ligt.