Hoeckse vrijdag

En dit is ons eerste weekeinde zonder kroeg, restaurant en sporten in het Hoeckse waardoor de vraag reist waarvoor. Immers wat doen we met een weekeinde waarin we niets meer mogen en niets kunnen doen in het Hoeckse. Als we nog niet depressief waren dan worden we het wel in dit weekeinde waarin we niets kunnen in het Hoeckse. Natuurlijk kunnen we wel wat, alleen willen we niet zeven dagen per week thuis zitten in het Hoeckse. We willen erop uit in het Hoeckse waar we willen verdwalen in het weidse en onze vrijheid pakken. Maar we lijken gevangen te zitten tussen viermuren en krijgen daarbij ook nog de herfstvakantie in het Hoeckse. Diezelfde herfstvakantie heeft al weken als een zwaard van damoclas boven ons gehangen in het Hoeckse. Daarbij werd de vrees voor onheil met elke persconferentie gevoed door angst in het Hoeckse. Waarbij de angst dat we twee weken lang de kinderen thuis zouden hebben als onvoorstelbaar werd gezien in het Hoeckse. Want dat zou geen minister bij zijn gezonden verstand toch zeker doen, rekening houdend met de thuiswerkers in het Hoeckse. Was het alleen maar omdat het thuiswerken op die manier geen kans meer zou hebben in het Hoeckse. Waar we tot nu toe best goed de regels die ons waren opgelegd hebben gevolgd omdat het beter zou worden in het Hoeckse. Beter werd het niet en alle hoop lijkt te vervliegen nu we bovenop de herfstvakantie zitten in het Hoeckse. Waarbij we ons realiseren dat we vanaf nu geen moment meer voor ons zelf zullen hebben in het Hoeckse. En geheel worden opgeslokt door de kinderen en ons werk worstelen naar het einde van weer een dag in het Hoeckse. Dat daarbij slachtoffer vallen lijkt een ingecalculeerde marge die voor lief wordt genomen in het Hoeckse.