Hoeckse woensdag
En op een of andere manier lukt het wenen aan de zomertijd nog niet echt in het Hoeckse waar we wel op tijd wakker zijn. Maar veel moeite hebben als we het bed willen verlaten eigenlijk meer moeten verlaten. Om te gaan douchen ontbijten en de krant te lezen op dit hele vroege tijdstip op een of andere manier wil het niet lukken. Ook lijkt het of ik steeds vroeger naar bed ga in plaats van later doordat het langer licht blijft in het Hoeckse. Waar dat langer licht blijven gisteren ver te zoeken was omdat het voor achten al aarden donker was. En je alleen daardoor en door de wind en de regen liever binnen wilde blijven zitten. Zelfs de hond had gisteren geen trek in een blokje om en kwam dus ook niet tot aan het einde van de straat. Zelf met de belofte dat hij een koekje zou krijgen was hij eerder terug onder de luifel van de voordeur. Waardoor ik nog een buitje over me heen kreeg en hij kwispelend bij de deur zat te kijken. Maar goed dat het weidse voldoende kansen bied om de hond ook een keertje goed te laten natregenen zoals hij het baasje liet doen. Maar eenmaal weer binnen was alles weer gauw vergeten en zorgde het zelf nog voor plezier bij de andere huisgenoten. Die de verschillende gezichten van het Hoeckse ook goed kennen en weten hoe grillig het kan zijn tijdens een buitje. Zeker met de wetenschap dat niets geen enkele dag in het weidse van het Hoeckse het zelfde is. Waardoor we de geboden vrijheid zelfs extra kunnen waarderen zonder daarvoor het eiland af te hoeven gaan. Zo verknocht zijn we aan alle nukken van het Hoeckse dat we ons vrijwillig blootstellen aan de elementen. Om zo nog beter te kunnen ervaren hoe het Hoeckse ooit onttrokken is aan het water door noeste arbeid van velen.