Hoeckse woensdag
Is wakker worden met de zon op ons slaapkamer raam in het Hoeckse en nog net op tijd voor het journaal. Niet dat we daar veel wijzer van worden in het Hoeckse waar we immer s de vrijheid hebben die andere zoeken. En die vrijheid voelen we als en dan uiteindelijk weer naar buiten mogen voor een andere werkdag in het Hoeckse. Zeker na de herdenkingen die we pas achter de rug hebben en waarbij we een werden met verhalen uit de overlevering. Het Hoeckse uit vroeger kende ook zijn zwarte bladzijde die we niet zomaar mogen vergeten. En vergeten doen we nu weer een extra jaar niet en toch staan we ook niet stil. Immers we moeten vooruit en dat zorgt ervoor dat we over dingen heen kunnen stappen. Om zo het Hoeckse met de vaart der volkeren stappen vooruit kunnen laten maken. Zoals we dat door de eeuwen heen hebben gedaan in het Hoeckse gedurende deze tijd hebben we veel dingen bewerkstelligd. En heeft het Hoeckse zijn weidsheid en vrijheid kunnen vormgeven tot wat het vandaag voor ons is. Iets anders dan alleen een weids landschap waarin we de vrijheid kunnen ervaren. Maar ook een gevoel van betrokkenheid wat ons samenbrengt in het weidse van het Hoeckse. Waar ook een plus een twee is maar waar ruimte is voor nuance als dat nodig blijk te zijn. Om een harmonieus geheel te vormen wat zich kan sterken aan de vrijheid om ons heen. Die vrijheid heeft er voor gezorgd dat het Hoeckse kon groeien waardoor het land om ons heen werd gevormd. Dat land wat ons door de eeuwen heen het gevoel van vrijheid gaf en ons borgde op de momenten waarop we dat nodig hadden. Niet voor niets aarden we ons met de voeten in de Hoeckse klei, die klei waaruit we volgens sommige zijn geboren.