Hoeckse woensdag
Is alweer het midden van de week in het Hoeckse waar we thuis werken en zo min mogelijk naar buiten gaan. En ondertussen gaat het leven door en zijn er mensen die ziek zijn en proberen beter te worden in het Hoeckse. Maar ook mensen die nu aan het einde van hun tijd in het Hoeckse staan en voor een afscheid van het weidse staan. En juist voor hen is het afscheid anders dan verwacht een soms heel eenzaam in het Hoeckse waar we thuis blijven. Terwijl we thuis zijn moet er dus afscheid worden genomen van alles wat het Hoeckse hen heeft gegeven. Jaren vol plezier en vrijheden gaan voorbij in een slaapkamer voor een aanstaan afscheid van het Hoeckse. Dat zelfde Hoeckse lijk zich ineens te concentreren op een paar vierkante meter zonder alle dierbaren om je heen. Een afscheid dus wat voelt als een onwerkelijke dag in het Hoeckse waar we normaal in vrijheid afscheid kunnen nemen. Daardoor wordt het afscheid steeds moeilijker en lijken we langer vast te willen houden in plaats van loslaten in het Hoeckse. Geen rare gedachte als je afscheid niet is wat je eerder had gedacht in het Hoeckse. En toch moeten we het afscheid ook al is het niet wat we dachten niet blijven uitstellen als de tijd daar is in het Hoeckse. Daarom lijkt het een onvermijdbaar feit waarmee we dus in het reine moeten komen in het Hoeckse. En was het niet het Hoeckse wat ons al die jaren gunstig gesteld was en ons opnam zonder vragen. Nu moeten we afscheid nemen ondanks veel vragen die geen antwoord zullen krijgen in het Hoeckse. Maar dat betekend niet dat de vragen niet gesteld kunnen worden voor een antwoord op een ander tijdstip. Wanneer het Hoeckse de vrijheid weer kent en we kunnen bewegen zonder dat er grenzen worden gesteld.