Hoeckse zaterdag
Op deze Hoeckse zaterdag heb ik dan afscheid genomen van een dierbare die na 88 zomers afscheid heeft genomen van het Hoeckse. Misschien wel in de mooiste moment de oogstmaand in het Hoeckse de maand dat alles van het land of de boomgaard wordt geoogst. In deze maand wordt bepaald hoe we de winter doorgaan komen en hoe rijk het najaar is. Maar al dat weegt schijnbaar niet op tegen de vrijheid die een afscheid met zich meebrengt. Nooit meer de weidse blik van het Hoeckse of het fietsen over de dijken door de populieren lanen of langs de maïs, tarwe, bonen en aardappelvelden. En toch was het afscheid van dat alles iets wat ze zelf wilde en iets waarom ze zelfs vroeg. Regelmatig in de laatste dagen vroeg ze met haar brosse stem of we haar wilde laten gaan. Maar toch is het moeilijk om afscheid te nemen van iets wat je net zo goed denkt te kennen als het Hoeckse zelf. En als je dan ook niet zeker weet of het nieuwe begin dat volgt na dit afscheid naar een gelijkwaardige omgeving gaat als het Hoeckse gaat. Dan probeer je toch vast te houden aan wat je hebt om zo te continueren wat je bekend en vertrouwt is. Maar uiteindelijk beslis je dan toch dat het zo niet verder kan en bereid je, je voor op het afscheid wat dan altijd te vroeg komt. En zo begint het loslaten en losmaken en het langzaam laten gaan. Begraven en cremeren kan alle beide maar hebben beide voor en nadelen. Maar een ding is zeker voor iemand zo verbonden met het Hoeckse moet deel uit blijven maken van het Hoeckse. Uiteindelijk hebben we besloten een graf te kopen op de begraafplaats waar we haar hebben toevertrouwt aan het Hoeckse. Iets wat de band met het Hoeckse bevestigd en een goed punt is om verder te reizen naar een bestemming waar we ooit allemaal naar toe te hopen gaan. Een plaats waar we allen te samen in een harmonieus samenzijn onze ervaringen en waarnemingen kunnen delen.