Hoeckse zaterdag
Op deze Hoeckse zaterdag doet de zon nog een keer extra zijn best om zich van zijn zonnige kant laat zien. Nog een keer genieten van het zonlicht en de warmte op alle stukjes huid die niet bedekt zijn met kleding. Op een dag als deze vergeet je alles wat er deze week voor nattigheid uit de lucht is komen vallen. In dit licht van de zon lijkt alles in het Hoeckse nog meer op het ideale plaatje van weidse vergezichten en net bewerkte akkers. Die er nu soms leeg en desolaat over komen maar eigenlijk al aan het voorbereiden voor wat komen gaat. Want alles in het Hoeckse gebeurt met een voorbedachte reden alsof het zo geschreven staat. Niets in het Hoeckse ontspringt de aandacht van het geschrevenen en alles volgt zijn pad. Nu lijkt het of alles in het Hoeckse loopt volgen onbeschreven paden maar daar blijkt in de huidige tijd geen pijl op te trekken. Nu vast staat dat alles in het Hoeckse gebeurt om een bepaalde reden. Is het anders kijken naar het weidse landschap in het Hoeckse om zo te proberen patronen te kennen. Wie alle vorige posten heeft gelezen weet dat er al vaker een verwijzing was naar het onbekende in het Hoeckse. Het Hoeckse dat achter zijn weidse vergezichten meer bleek te verbergen dan voor het oog zichtbaar is. Maar om daar een vinger achter te krijgen moet de boel een beetje worden opgeschut. Want wie veel herrie maakt trekt nu eenmaal de aandacht in het Hoeckse. Voorlopig echter wil ik nog even genieten wat de zon te bieden heeft in het Hoeckse van vandaag. Zonder maar een rimpeling te maken in het water van de oude maas. Die zich op een dag als vandaag laat lezen als een boek en zo misschien een van haar vele geheimen van haar verleden prijs geeft.