Hoeckse zaterdag
Is er een met bloeiweer waar ik wel van genieten maar welke een dubbel gevoel heeft door het komende afscheid. Vanmorgen toch nog maar even langs geweest maar een conversatie over het Hoeckse en alles wat daar vandaag gebeurd behoort inmiddels niet meer tot de mogelijkheden. Slechts een diepe en lange rustige ademhaling is wat er vandaag voor me inzat, geen contact meer alleen de berusting in wat komen gaat. En toch zie je dan dat ook dit laatste stukje een mooie maar ook duistere kan heeft. Het leven heeft nu iets schigtigs en soms zie je hoe een hand zich krampachtig vastpakt aan de rand van het bed. Alsof er een strijd is tussen twee goeden een strijd tussen wat er 88 jaar was en wat komen gaat. Ook het kiezen tussen twee goeden blijkt dus in het Hoeckse nog niet zo makelijk als gedacht. Weg dwalen in de weidse landschappen maakt plaats voor dwalen in wat, dat weten we pas als het ook voor ons zover is. Deze onzekerheid is er meer voor diegene die achterblijven maar het lijkt ook zo te zijn voor diegene die heen gaat. Natuurlijk hoop je dat er ergens iets is waar alles waar we in het Hoeckse onzeker over zijn geen betekenis heeft. Maar zeker kan je daar niet over zijn zonder er zelf te zijn geweest. Vragen kun je daar eigenlijk niet over beantwoorden en juist die antwoorden maken de overgang soepeler. Maar hoe kun je zeker zijn dat er eindelijk de rust is waar ze zo naar verlangt. Het is voor mij niet voor te stellen, en de vragen blijven ben je er alleen of juist het tegenovergestelde. Het enige wat ik er over kan zeggen is wat ik zelf graag zou willen voor een ieder die vanaf hier weer verder gaat naar de vervolg stap van het leven. En ja ik zou willen dat het daar net zo was als in het Hoeckse en dat niemand daar maar iemand wat zou aandoen.