Hoeckse dinsdag
Begint als elke werkweek het afgelopen jaar met wedermaal wat oponthoudt om het Hoeckse uit te komen. Maar voor de meeste van ons is dit inmiddels al zo gewoon dat het een onderdeel is van ons leven. En een voortzetting van het onthaasten van het afgelopen weekeinde en even is het of we de dag van gisteren van ons af laten glijden. Maar de werkelijkheid haalt ons alweer gauw in en daarbij wordt soms gebruik gemaakt van de claxon. Omdat de afstand tussen mij en de volgende auto volgens de auto’s achter mij te groot is geworden. En dan voel het net alsof andere het Hoeckse met grote spoed willen verruilen voor iets anders waar raar lijkt. Omdat dezelfde mensen ook in de avonduren weer in de rij staan om terug te komen naar het Hoeckse. Alsof ik de waarnemer ben die het schouwspel tussen goed en kwaad voorbij zie komen. Of zou dat een te dramatische weerspiegeling van de feiten zijn en te plaatsen zijn als een luchtspiegeling. Dus iets waarbij het Hoeckse ons uitdaagt om anders te gaan kijken naar het weidse. En zo nieuwe dingen te ontdekken of waarnemen tijdens onze rondgang door het Hoeckse, Want tot die conclusie kunnen we eigenlijk wel trekken alles wat we lijken te doen is eigenlijk gewoon te plaatsen in een cirkel. Zo zijn we eigenlijk altijd te vinden op dezelfde plaatsen met een terug kerend patroon. In de morgen van punt A in het weidse van het Hoeckse naar punt B. Waarna we aan het einde van de dag in tegengestelde richting vertrekken om zo weer op dezelfde plek te belanden. Gelukkig hebben we dan toch nog twee dagen de vrijheid om te gaan en te staan waar we willen. Echter daarvoor ontbreekt dan meestal weer de zin en de tijd. Zodat er uiteindelijk een groot deel van de tijd wordt doorgebracht in en rond het weidse van het Hoeckse.