Hoeckse maandag
En vandaag blijkt eens te meer dat verandering iets is waar we maar moeilijk aan kunnen wennen in het Hoeckse. Want een dun laagje sneeuw zorg voor winterse taferelen op het eiland wat weer gelijk staat aan lange rijen en langzaam rijden. In die rijen moeten we dan ook nog heel veel geduld hebben want niemand wijkt van zijn route of plaats. Iets wat we vorige week ook al hebben ervaren toen het hele tafereel zorgde voor een lange vertraging op weg naar het werk. En deze morgen lijkt het wel op een herhaling van zetten die alle herinneringen aan de vorige keer boven halen. Gelukkig gaat het deze keer allemaal iets vlugger en valt het uiteindelijk wel mee met de vertraging. En halverwege de dag lijkt er niets meer te herinneren aan de vertraging en de sneeuw van deze morgen. Op gezette tijden is er zelfs een warm zonnetje die de sneeuw doet smelten en de temperatuur doen stijgen. Niet dat het erg koud was vanmorgen maar het zonnetje doat toch weer wonder met het humeur op een dag als deze. Want het is toch weer even wennen op maandag na het weekeinde waar je niet de baas lijkt te zijn over de tijd die je te besteden hebt. Want alle dingen die je in een weekeinde moet regelen wegen niet op tegen de tijd die je doordeweeks besteed aan de dingen die je bent vergeten. Eigenlijk zou je net als op het werk een tijdsplan moeten hebben voor het weekeinde en de doordeweekse avonden zodat de tijd bter kan worden verdeeld over de week. Waardoor je niet afhankelijk bent van de vakanties en snipperdagen om dingen gedaan te krijgen. Eigenlijk besefte ik vandaag pas hoe gehaast ik leeft en hoe gewent ik daar aan ben geraakt. Zelfs in het weidse van het Hoeckse lijkt ik ook met de klok te leven en gehaast mijn taken af te werken.