Hoeckse vrijdag
Vanmorgen vroeg was de wekker niet eens zover om me waker te maken in het Hoeckse waar ik niet gewekt door de zon. Maar uiteindelijk toch voor zessen naast mij bed stond omdat weer gaan slapen verkeerd kon aflopen. Want als je weer terug gaat om te slapen lijken de minuten uren te worden en voor je het weet ben te laat om op tijd op je werk te zijn. In het Hoeckse lijken we dan wel zo plichtsgetrouw dat we dan liever minder slapen dan te laat op ons werk te zijn. Daarbij heeft vroeg opstaan nog een andere positieve eigenschap je hoeft geen haast te maken en kan stil staan bij de dingen om je heen. Wat vanmorgen betekende dat ik stil stond voor een lantarenpaal die vannacht of gisteren avond was gebruikt voor koorddansen. Iets wat de paal niet had overleeft aangezien deze nu tegen de grond was gedrukt. Een wagen van een herstel bedrijf was reeds ter plekken en toen ook de dienders waren gearriveerd kon de analyse van het gebeuren op papier worden gezet. En omdat we in het Hoeckse graag alles tot in het naadje willen weten was daar al gouw een menigte aanschouwers. Die het gebeuren op de voet wissen te volgen en te gelijker tijd ook verslag uit te brengen aan dierbaren en kennissen. Voor dat ik het wist kreeg ik van een totaal onbekende een verslag van een gebeurtenis die al uren daarvoor had plaats gevonden. En waar op het moment van passeren alleen nog wat stille getuigen resten die mijn nieuwsgierigheid activeerde. Het weidse van het Hoeckse had een geheim voor mij waarvan alleen nog stille getuigen resten. Die echter veel tot de verbeelding overlieten en niets concreets leken prijs te geven. Het Hoeckse sloot zich om heen zonder dat ik een kans had me een beeld te maken wat er nu echt was gebeurt met de lantaarnpaal lang de weg.