Hoeckse woensdag
En de slagbomen van de tunnels, de brug en het veer gaan of staan nog steeds open in het Hoeckse waardoor iedereen het eiland op en af kan komen. Ook al hoor ik al weken geluiden dat dit misschien wel beter op sommige momenten niet zo zou moeten zijn. Dit geluid heeft zijn oorsprong in de onvrede over het aantal inbraken en diefstallen. Maar ook wel een beetje in de onderhuidse gevoelens die nu eenmaal spelen op een eiland. Waar de gemiddelde nieuwe inwoner binnen kwam bij een huwelijk of aanspoelde als scheepsbreukeling. Toen het eiland nog een eiland was en iedereen nog onbekend was met de weidsheid van het landschap. En de weg naar het Hoeckse nog een lange was en een stop was op de weg naar Parijs. Goed dat deze route nu niet meer bestaat met name met wat zich daar inmiddels weer maanden terug afspeelde. Daarbij komt nu het drama in Brussel en je bent blij dat alle routes naar het Hoeckse vanuit deze twee steden. Achter de slagboom van de kiltunnel lijken te liggen. Maar hoe veilig is het Hoeckse, behalve de inbraken en de diefstallen lijken de zwaardere misdaden het eiland te mijden. Dat zegt natuurlijk niet dat er geen misbruik van geest verruimende middelen wordt gemaakt. Of dat er geen geestverruimende middelen worden verbouwt. Alleen wordt er nogal eens een oogje toe geknepen waardoor deze tak van landbouw op lokaal niveau kan floreren. Maar heeft dat weg kijken geen president werking waardoor er steeds meer initiatieven uit de Randstad worden ontplooit. Want soms kan kleinschalig heel makkelijk worden opgeschaald naar grootschalig met alle gevolgen vandien. Misschien moeten we toch beter gaan aangeven wat we wel en niet willen gedogen op het eiland. Zodat onze gewoonten en gebruiken de hoofdlijn vormen van hoe wij het eiland willen behouden. Hierbij hoeft het eiland niet te veranderen in de een politiestaat met controle voor en door je eigen buren. Die kan zorgen dat je een stempel krijgt waardoor er privileges worden ontnomen.