Hoeckse zondag
En vanmorgen was het alweer vroeg op omdat we nu eenmaal meer moeten gaan bewegen in het Hoeckse. Wat dus betekend voor de meute uit zorgen dat je beweegt zonder dat veel mensen het kunnen waarnemen in het Hoeckse. Dat is wonderwel dan toch ook nog gelukt maar de rest van de dag in het Hoeckse leken er allerlei pijntje en irritaties naar boven te drijven. Gelukkig dat ik vroeg terug was voor de formule1 zodat de schade beperkt was. Maar na de race leek even alle energie te zijn weg gevloeid en er geen restje meer over was. Terwijl de dag nog maar net was begonnen en er eigenlijk nog meer activiteiten op het lijstje stonden. Werd het een middag rustig aan weer wat energie opbouwen zodat er morgen niet te veel littekens zijn die ons werk zouden kunnen beïnvloeden. Echter eenmaal weer een paar uurtje verder lijken de meeste pijntjes te zijn verdwenen en lijkt de irritatie plaats te maken voor hoop. En die hoop zorgt ervoor dat de middag een heel andere wending neemt en ik zelfs de energie vindt om de bladeren in de tuin op te ruimen. Of deze klus er een is waar ik lang plezier van kan hebben is een retorische vraag. Aangezien we in het Hoeckse nog wel een paar weken vallenden bladeren zullen hebben die we allemaal zullen moeten opruimen. Echter voor de komende dagen ziet de tuin er weer opgeruimd en netjes uit zodat het gezicht van de tuin weer beter smoelt. Iets wat er ook voor zorg dat op verschillende andere adressen in de straat nog zal worden gesproken over onze noeste arbeid. Want in het Hoeckse is je huis in de herfst net zo opgeruimd als de tuin. Dus een tuin vol bladderen zorgt voor speculaties omtrent de opgeruimdheid van het huis. Omdat het weidse van het Hoeckse niet altijd is doorgedrongen tot de bovenkamer van de gemiddelde medebewoners.