Hoeckse dinsdag
En alsof het lot ermee speelt mochten we weder maal in de rij aansluiten in het Hoeckse om van de ene naar de andere kant te gaan. Niet dat we ons niet bewust zijn van de druk op de infrastructuur in het Hoeckse. Maar misschien hadden de ambtenaren binnen het Hoeckse beter kunnen anticiperen op de groei van het aantal verkeersbewegingen. Maar dat komt eigenlijk neer op water naar de zee dragen iets wat we door de eeuwen heen eigenlijk hebben gedaan. En als de dijken weer een stukje naar buiten gingen brachten we het water binnendijks ook weer naar de zee. Uiteindelijk is zo het weidse van het Hoeckse elk eeuw weer een stukje gegroeid en geworden tot het huidige eiland. Iets waar we met zijn alle van kunnen genieten en zelfs delen met mensen van buiten. Die meestal dan wel moeten wennen aan de manier waarop we in het leven staan en dingen doen. Maar die de vrijheid van het weidse ervaren als een verademing die weer lucht brengt in hun leven. Om daarna weer gauw richting hun woonplaats gaan om zo de stilte te ontwijken die met het weidse samen gaat. Iets wat voor de inwoners van het Hoeckse maar moeilijk te begrijpen is en zeker de voorkeur niet geniet. Want hoe moet je leven als de momenten van stilte afhankelijk zijn van de tijd die je buiten je huis doorbrengt. Zeker in de steden is de zoektocht naar stilte er een die je ver buiten de stadsgrenzen brengt. Daar waar het uitzicht niet lijkt te worden door bebouwing en wegen die leiden naar een centrum de kern van. Niet dat het niet aangenaam is dat als je een weg pakt deze leid naar een vast punt maar het avontuur zit hem meer in de naar. Zodat je pas aan het einde van de dag weet waarheen de weg door het Hoeckse je leide.