Hoeckse woensdag
En alsof de hoeveelheid water die kan vallen in het Hoeckse steeds weer een record hoeveelheid kan zijn. Want de afgelopen uren lijkt er geen einde aan de regen te komen zodat het in stralen uit de hemel lijkt te komen. Samen met het water van de smeltende restje sneeuw is het een natte boel in het weidse van het Hoeckse. Waar we het buiten allemaal wel een beetje fris vinden en het liefst binnen vertoeven iets wat alleen aan het begin en het einde dag wordt onderbroken. Maar het liefst zouden we allemaal warm bij de kachel zitten en niet hoeven nadenken over hoe het buiten is. Zoals de egel in zijn winterslaap zich om niets druk maakt en rustig slaapt tot de temperaturen weer stijgen in het Hoeckse. Waar door het zachte weer de elzen alweer in bloei staan wat normaal pas in het voorjaar zou zijn. Nu is het wachten op de sneeuwklokjes die ons de winter zouden kunnen doen vergeten voor we deze hebben ondervonden in het Hoeckse. Waar we de laatste tijd toch al afscheid moeten nemen van dingen die er ons hele leven al waren. Of dit nu mensen, landschappen of dingen zijn het afscheid valt meestal zwaar. En komt eigenlijk nooit uit zeker niet als er herinneringen aan kleven die we hadden klaar staan voor later gebruik. Soms heel onverwacht komen deze dingen dan jaren eerder weer voorbij omdat we weer verder gaan en nog even terug kijken. Ook al is terug kijken niet iets wat we nog veel lijken te doen nu we met zijn alle vooruit moeten. En terug gaan wordt gezien als achteruitgang terwijl we ook nog zoveel kunnen halen uit het verleden. Want ook al lijkt alles nieuw en net ontdekt soms is het slecht een gebruik wat uitgebruik was geraakt en nu weer in gebruik wordt genomen in het Hoeckse. Om zo weer een deel te worden van onze samenleving die daardoor sustainable lijkt te worden in het Hoeckse.