Hoeckse woensdag
En vanmorgen spoelen we letterlijk het bed uit in het Hoeckse waar de hoeveelheid water onbegrensd lijkt te zijn. Gelukkig kan ik nog droog in de auto komen waarna het weer losbarst zodat de ruitenwisser hun werk gedurende de hele weg niet onderbreken. Eenmaal op de parkeerplek bij het werk ook even een momentje van bezinning wat zorgt dat ik ook droog op kantoor kom. Waarna de sluizen weer vol open gaan en zorgen voor een monotone stroom van tikkende regen gedurende de ochtend. Wat na de middag resulteert in een hoeveelheid water die zijn weerga de rest van de dag niet meer kent. En ook als zitten we hoog en droog bekruipt deze waterkracht je in de loop van de tijd. Er lijkt even geen einde te komen aan de hoeveelheid water die in een regenbui kan vallen in het Hoeckse. Waar nu ook op het land grote stukken vol met regenwater lijken te staan die soms fungeren als spiegel die het landschap weerspiegelen. Waardoor het Hoeckse ongrijpbaar wordt en elke keer weer een stukje groter lijkt te worden. En dat in de periode die beter bekend stond als de winterdag maar nu meer van de herfst weg heeft. Dit jaar lijkt het Hoeckse de winter in grote stappen te nemen zeker als je om je heen kijkt. Want dan blijken er ook alweer bloembollen te ontluiken in het weidse landschap. Die het Hoeckse is sprookjesachtig geven met hun witte klokjes die je hoort luiden als je goed luistert. Maar daarvoor moet je dan wel heel erg stil zijn want anders overheersen de wind en de regen. Die hun best doen om het geluid te maskeren en het geheim van de vroege sneeuwklokjes voor een beperkte groep beschikbaar laat zijn. Gelukkig is de vorm en de kleur ook al betovert genoeg om het Hoeckse te doen stralen ook al is het redelijk vroeg.