Hoeckse zaterdag
Is uiteindelijk de som van veel dingen in het Hoeckse de kunnen worden omschreven als oorzaak en gevolg. Maar voor dat het uiteindelijk zover is dat je bestaan in het Hoeckse is gestopt blijkt dat er nog maar weinig mensen zijn die wat met herinneringen hebben. En de plaats in het Hoeckse waar je zes dagen per week wordt herinnert wordt aan de eindigheid van dingen. Is dan toch wel de milieustraat in Klaaswaal een plaats waar oude herinneringen samenkomen. En een plaats waar schijnbaar zonder emotie afscheid wordt genomen van gebeurtenissen die als bepalend in het leven kunnen worden gezien. Zo worden er een levenlang dingen naar de milieustraat gebracht die in een eerdere tijdspanne nog deel waren van het leven van de gebruiker. Maar die buiten gebruik zijn geraakt en zonder enige schroom worden opgeruimd. Alsof er geen interesse meer is in reflectie of herbeleving van momenten die samen hangen met deze voorwerpen. En omdat er soms dingen bij zijn waarvan men de herinnering niet van kent worden er soms ook pareltje uit de Hoeckse geschiedenis weg gegooid. Zonder blikken en blozen in de einde leven cyclus gestopt die alleen op basis van hun geschiedenis een geldige reden tot bewaren hadden. In het Hoeckse lijkt het soms dat men alleen nog maar vooruit wil kijken waardoor het verleden soms over het hoofd wordt gezien. Want alle dingen groot en klein hebben een geschiedenis die soms pijnlijk maar een andere keer gelukkig kan zijn. Zo zouden dingen voor hele generaties waarde kunnen hebben als men het verhaal achter deze dingen zou kennen. Om deze verhalen te kennen echter dienen mensen vaker om te kijken naar hun naaste die dan hun herinneringen en verhalen kunnen delen. Want door het delen van herinneringen krijgen dingen betekenis en kan de levenscyclus van dingen langer en zinvoller worden. Nu wordt er veelmeer ingezet op gebruik dan bezit maar is dit wel de juiste weg.