Hoeckse zondag

Heeft iets weg van een déjà vu alsof je het al eens meegemaakt in het Hoeckse op het moment dat je het meemaakt. In het Hoeckse heb je dan sterk het gevoel dat je het al eens eerder hebt meegemaakt, maar je kan er dan je vinger er niet opleggen waar en wanneer. Ook het hoe en waarom zijn onder deze omstandigheden niet direct beschikbaar als parate kennis. Waardoor je de hele dag het gevoel blijft houden dat er iets is waardoor je niet zeker bent dat je deze dag wel bewust meemaakt. En het rare is dat je op zo´n dag dan ook weer niets meemaakt waardoor je een nieuw of ander ijkpunt hebt. Het is dan in het Hoeckse zo´n dag waarop er geen herinnering wordt aangemaakt. Dus eigenlijk is er dan geen beleving die je toe kan schrijven aan deze dag waardoor het lijkt of je de dag niet bewust meemaakt terwijl er wel punten van Herkenning lijken te zijn. Je vraagt je dus steeds af of je wel veel energie moet steken in een dag als vandaag omdat het voelt of die als eens eerder is geleefd. Maar hoe verder de dag vordert, lijken er steeds meer dingen af te wijken van wat je dacht dat die zouden zijn. Er lijken scheuren te komen in de spiegelgladde weg en de herinnering aan deze dag die we nu wel of niet hebben meegemaakt. Maar waar komt dan toch dat gevoel dan vandaan dat we deze dag of situatie al eens hebben meegemaakt. Hebben we dan toch een collectief geheugen waar we alle een onderdeel van zijn en waar het samen dromen zorgt voor een wereld of in het geval van het Hoeckse een eiland. Waarin we samen een gevoel van samenhorigheid hebben omdat we samen in dezelfde droom delen. Maar wat is de invloed die we hebben opdat wat we samen gemeen lijken te hebben.